Cam Kenarı

Herkesin bir cam kenarı vardır. Durup düşündüğü, kaybedip bulduğu, ağlayıp sustuğu...

İçimize sığamadığımız zamanlarda kendimizi bulduğumuz ilk yerdir cam kenarları. Bazen masmavi bir gökyüzüne, bazen yemyeşil bir bahçeye, bazen de yoldan gelip geçene dalar gözlerimiz. Dışarıya baktığımızı zannetsekte baktığımız yer içimizdir aslında. O an içimizde olup bitenlere anlam veremediğimiz için dalından süzülen yaprak misali kendimizi bırakmışızdır cam kenarına...

Cam kenarları ne çok şeye şahid olmuştur değil mi? Kimi zaman hüzne ve gözyaşına, kimi zaman huzura ve neşeye.

Sesli söylenemeyenlerin sessizce gözlerden aktığı mekan. 

İçimizde birikmiş o kadar çok sessizlik ve hüzün var ki anlatalım desek dinleyenimiz olmaz. Dinleseler anlarlar mı..?

İçimiz kendimizi yenmeye çalıştığımız savaş alanı. O savaştan galip çıkmaksa çok zor. Ne zaman kendimle kavga etsem, yüreğime laf anlatmaya çalışsam kendimi cam kenarında buluyorum.

Sessizliğimi, gözyaşımı, acılarımı, hüzünlerimi bırakıyorum cam kenarına. Bir fincan kahve ile hayale dalıyorum. Daha önce anlattım mı bilmiyorum ben en iyi kahve içerken hayal kurarım ve yazarım.

Hüznün ve söylenemeyenlerin ortağıdır kahve... Çünkü hüzün kokar kahve. Dalıp giderken uzaklara kahvenin kokusu daha bir anlam katar o âna.

Cam kenarı benim için özel bir mekan olsa da neşeli olduğum zamanlarda dostlarımı da davet ederim o özel mekana. Paylaşılacak ne varsa, dertleşebilecek ne varsa hayatımıza dair dökülür dilimizden.

Huzurun ve neşenin ortağı ise çay..

Dostlarımızın neşesi ve kahkahalar eklenir çayın buğusuna. Çağın buğusuyla birlikte söylenemeyen ne kadar hüzün varsa yok olup gider.

Ve illa ki bir fon gereklidir âna, duygulara, zamana.. Bazen bir sükut, bazen kısık tonda bir müzik dokunur duygulara.

Hele birde dışarıda yağmur varsa en iyi kitap yakışır cam kenarına. Her satırda bir yağmur damlası düşer camın kenarına, içimize...

Sükutu Kelam