Zamanı mı bilmiyorum ama biraz yazmalıyım yoksa yüreğimdekiler ağırlık yapıyor ve ben taşıyamıyorum.
Hayatın bize verdikleri bizden aldıklarından daha fazla...
...Ve hayat kaybettiklerimizle değerli! Değerlerimizi, sevdiklerimizi yitirince daha iyi anlıyor insan.
Bu güne kadar çok şey kaybettim...En çokta sevdiklerimi...Ellerimin arasından kayıp giden hayatlar ve geriye kalan acılar...
Zaman unutturmuyor bunları aslında sadece hafifliyor acımız...
Yokluklarına alışamıyoruz, sene geçmiş hâla rehberimizde numaları duruyor.
İnsan sevdiklerini yüreğinin içine alıp bir fidan gibi büyütüyor sevgiyle, sona bir bakıyorsun ki çiçek açmış yani sesini duymak yüzünü görmek mutlu ediyor,emek veriyorsun sevgine ve sonra gün geliyor o çiçeğin soluyor...
İşte o çiçek solunca sende soluyorsun, yaşadığını unutuyorsun, hatıralarınla başbaşa kalıyorsun.
Hatıralar ne kadar avutur bilmem de kaybettiklerimizin hem yüreğimizdeki yeri, hemde bakışlarımızdaki boşluğu hiç dolmayacak gibi duruyor.
Bu yazıyı yazmamın sebebi canım arkadaşımı,kaybettim,onu anlatacak kelime çok ama anlatabilecek yürek yok, ona birkere daha seni seviyorum diyemeden, elini tutup gözlerinin içine bakamadan minicik yavrusunuda bize bırakıp gitti. Ve yeri hiç bir zaman dolmayacak. Arkadaş acısı hiçbir şeye benzemiyor...
Sükut_u Kelam
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder