objektifime takılan anılar

Biraz nefes almak için çıkmıştım bahçeye.

yağmurlar sebebiyle dalı yere sarkmış çamura bulanmış zambakları görünce dayanamadım. 

Dalından alıp su ile temizleyip vazoya koyacaktım. 
Bahçedeki çeşmeyi açtığımda bir anda yerde çırpınan bu minik kuş takıldı gözüme. Hemen aldım elime...
 düşmüşmüydü, ayağı mı kırıktı neyi olduğunu anlayamadım.

Yaralıydı belli ki,
kendime benzetmiştim belkide onun için içim acıyordu baktıkça
elimden bırakamayışım bu yüzdendi.
Dışından görünmüyordu yarası içindendi.
tıpkı benim gibi, bizler gibi ...
Görünmeyen yaraların sahibi değil miyiz!
Hayata tutunması çok istedim, sanki o tutununca içimde bir umut olacaktı,
ondan güç alıp bende tutunacaktım...
susamıştı belli ki
Biraz su verdim avucumda
bir süre izledim onu.
kendime benzettim 
İhtiyaç duyduğum şeyler susadıklarımız dı aslında.
"bizede uzatsalar yüreklerinde  bir yudum sevgi, bir yudum şefkat
biraz umut, biraz anlayış ve dayanma gücü
kana kana yüreğimize alsak
ne güzel olurdu "...
diye düşündüm kendi kendime...
Ve ben bunları düşünürken ne yapacağımı bilemezken
son defa gözgöze geldik ve gözlerini yumdu minik kuş.
Bir daha açmamak üzere ...
Birkaç gün etkisinden çıkamayışım kendime benzetmemdendi belkide,
bilmiyorum...
Ve ondan geriye bu fotoğraf kaldı hatıra.
birde duygularım...

Sukut_u Kelam

Not: Hayat eğitiyor bizi...