Uzun bir aradan sonra tekrar blogda olmak bir anda yazma isteğinin gelmiş olması garip bir duygu. Bloğumun ismini dahi hatırlamakta zorlandığımı itiraf etmeliyim. Beni buraya iten gizli gücün içimi Dökme ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Susmayı çok Sevdiğim halde bazen aşırı derecede konuşma ihtiyacı hissediyorum. Birikim mi bilemiyorum. Doluyoruz tabi onca lüzumsuz insan, hayat şartları, ev, havaların Değişimi bile etken ruh halimizin dalgalanmasına . Kendimizi rahatlacak terapi niyetine yapılacak bir takım hobilere ihtiyaç var sanırım. Yazı olur, fotoğraf olur, el işi v.s
Fotoğraf demişken hastalık derecesinde fotoğraf çekiyorum. Ne olacak halim diye de düşünmeden edemiyorum doğrusu. Sonra diyorum ki Allah'ım ne olacaksa Hakkımda Hayırlısı olsun. Yanlış ve kötü olan her şeyden muhafaza et. Boşluğa düşmek anlık... Ve ben o boşluğa düşmek istemiyorum.

Neyse bu gece bu kadarlık iç Dökümü yeter. Belki gerisi de gelir.

Sükut-u Kelam